Αφιέρωμα στους Ολυμπιονίκες του ΝΟΠ - Γιάννης Γιαννουρής, Μόσχα 1980

Συνεχίζοντας το αφιέρωμα στους Ολυμπιονίκες του ΝΟΠ, παρουσιάζουμε τώρα έναν σπουδαίο / άλλο Ολυμπιονίκη που βέβαια μπορεί να μην υπήρξε ποτέ αθλητής του ΝΟΠ κατά την διάρκεια της αθλητική του καριέρας, είναι όμως τον τελευταίο χρόνο άξιο μέλος της μεγάλης αθλητικής οικογένειας του ΝΟΠ από την θέση του επικεφαλής προπονητή του Ομίλου.

Ο Γιαννής Γιαννουρής ξεκίνησε να ξεχωρίζει στις πισίνες το 1975, όταν ως κολυμβητής στο πρόσθιο, αναδεικνύεται πρωταθλητής με την Βουλιαγμένη αλλά το πραγματικό πάθος του είναι για το πόλο και όχι μόνο ως αθλητής. Η αθλητική του καριέρα ολοκληρώνεται πρόωρα με δική του απόφαση, όταν ως νεαρός τερματοφύλακας της Εθνικής Ελλάδος, στέφεται Ολυμπιονίκης στην Ολυμπιάδα της Μόσχας το 1982 .

Από αυτό το σημείο και μετά το όνειρο του Γιαννουρή γίνεται πραγματικότητα, αφού αναλαμβάνει πλέον ως προπονητής υδατοσφαίρισης της Βουλιαγμένης και από τότε αρχίζει μια νέα συναρπαστική καριέρα στον υγρό στίβο, που είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αναμόρφωση του Ελληνικού πόλου, με ουσιαστική δουλειά στις υποδομές και παράλληλα ο μακροχρόνιος σχεδιασμός και το στήσιμο σε γερές και σωστές βάσεις ενός αθλητικού σωματείου. Τα επόμενα 30 χρόνια έως σήμερα η δουλειά του στην Βουλιαγμένη με την κυριαρχία της στα πρωταθλήματα όλων των κατηγοριών στην Ελλάδα και την Ευρώπη, αλλά και η διαχρονική επάνδρωση των εθνικών ομάδων με Ολυμπιονίκες, δικά του παιδιά που έχει αναδείξει από τις υποδομές είναι η τρανταχτή απόδειξη της αξίας του Γιανουρή ως προπονητή και δάσκαλου. Αυτό το τελευατί είναι το γεγονός που όλοι μας εχουμε αντιληφθεί στον ένα χρόνο που ρίσκεται στον Ναυτικό Ομιλο Πατρών.

Τα υπόλοιπα και περισσότερα θα τα αφήσουμε να τα πούνε με δικά τους λόγια (παρακάτω), άλλοι που τον γνωρίζουν καλύτερα για τον σεμνό του χαρακτήρα και την συστηματική δουλειά του.

Εκ μέρους του Ναυτικού Ομίλου Πατρών ένα μεγάλο ευχαριστό που είναι μαζί μας ο Γιάννης Γιαννουρής και μας καθοδηγεί στο δύσκολο έργο της αναδιοργάνωσης του ιστορικού μας Συλλόγου. Χαίρε Ολυμπιονίκη αθλητή Γιάννη Γιαννουρή. Τιμή και δόξα για τον ΝΟΠ να έχει στις τάξεις του ως προπονητή έναν άξιο Ολυμπιονίκη και ξεχωριστό άνθρωπο.

Τι να γράψω εγώ τώρα, τι να πω;
Του Σωτήρη Κακίση
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 06 Αυγούστου 2011

Αναδημοσίευση από τα ΤΑ ΝΕΑ: http://www.tanea.gr/athlitismos/article/?aid=4647622

Με τα ψέματα δεν γίνεται. Γιατί από τη στιγμή που ο Γιάννης Γιαννουρής ξεκίνησε την αναμόρφωση του ελληνικού πόλο έχουν περάσει 35 χρόνια και πολλά έχουν δει τα μάτια μας, και τα περισσότερα από αυτά, δυστυχώς, δεν φαίνονται απέξω. Οπως στο ποδόσφαιρό μας, τα κουκουλώματα και στο πόλο υπήρξαν πάντα στην ημερήσια διάταξη. Και πολύ περισσότεροι οι μαστροχαλατζήδες από εκείνους που δουλεύουν ουσιαστικά και σιωπηλά.
Μπράβο στην ελληνική ψυχή, αλλά κανενός είδους ψυχή δεν αρκεί. Χρειάζεται να ξέρεις και τη δουλειά σου. Οι καιροί που ο Καμπούρης ανακαλυπτόταν σε μια οικοδομή, γινόταν παίκτης αξιοπρεπής εν ριπή οφθαλμού και ήρωας για το μπάσκετ μας υπερβατικός, δεν υπήρξαν στην πραγματικότητα ποτέ.

Ο πρωταθλητισμός είναι μία παρτίδα σκάκι που κρατάει δεκαετίες. Για να χτιστεί θέλει όραμα, σχέδιο, κόπο, πόνο, δουλειά, κι άλλη δουλειά, και ακόμα περισσότερη δουλειά. Για να καταστραφεί όμως δεν θέλει πολύ. Ενα χέρι χρειάζεται που θα κρατάει τη δηλητηριασμένη βελόνα. Ενας λύκος περαστικός, τυχάρπαστος, καθοριστικός.
(Και να οι γονείς! Ανθρωποι που συνήθως ανακαλύπτουν ένα άθλημα μόνο όταν εκεί παίζει το μονάκριβό τους. Ή που, αν είναι «παλιοί», θεωρούν ότι τα μονάκριβά τους είναι κατά τη γνώμη τους απ' όλα τα καλύτερα. Θέλουν - δεν θέλουν. Μπορούν - δεν μπορούν. Πρέπει - δεν πρέπει. Είναι - δεν είναι. Και τι γίνεται αν το μονάκριβο δεν τραβάει; Μπαίνουμε στο κόλπο, πληρώνουμε, ψιθυρίζουμε, πιάνουμε κόσμο, κουρεύουμε τον ανταγωνισμό παντί τρόπω, μπας και ξεχωρίσει το δικό μας το βλασταράκι πάση θυσία).

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, από τον Γιαννουρή που λέγαμε: το 1975 περίπου, ένας νεαρός τότε πρωταθλητής Ελλάδας στο πρόσθιο με τη Βουλιαγμένη θαυμάζει κι αγαπάει το πόλο και βάζει μπροστά μια πορεία για την ομάδα του πρώτα πρώτα απίστευτη. Ο ίδιος είναι τότε τερματοφύλακας και στην Εθνική, αλλά ο καημός του είναι η προπονητική, και πέρα κι από την προπονητική ο γενικός σχεδιασμός εκ του μηδενός ενός ομίλου, ενός αθλήματος σύμπαντος: μιας χώρας ολόκληρης το μέλλον στο πόλο.
Τα εξωτερικά γεγονότα από τότε ώς σήμερα στον χώρο της ελληνικής υδατοσφαίρισης είναι λίγο-πολύ γνωστά. Η Βουλιαγμένη από την τέταρτη εθνική βρίσκεται μέσα σε πέντε χρόνια στην πρώτη, σε άλλα δέκα παίρνει τα πρώτα της Πρωταθλήματα Ελλάδας σε αγόρια και κορίτσια, σε είκοσι το πρώτο της Κύπελλο Ευρώπης με δικά της μόνο παιδιά και τη δεκαετία του 2000 οι γυναίκες της πάνε από το καλό στο καλύτερο, από άθλο σε άθλο, μέχρι και την κατάκτηση δύο συνεχόμενων Τσάμπιονς Λιγκ, κάτι που ούτε ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς δεν έχει ποτέ καταφέρει (η μεγάλη τους για κάποια χρόνια ανταγωνίστρια, η Γλυφάδα, δουλεύει κι αυτή σωστά, παίρνει κι αυτή μεγάλα στην Ευρώπη Κύπελλα, αλλά τώρα πια βρίσκεται στη δεύτερη εθνική, σε άνδρες και γυναίκες).

Παράλληλα, η παραγωγή αλλεπάλληλων γενεών παιδιών δείχνει και σε άλλες - όχι πολλές, είναι η αλήθεια - ομάδες τον σωστό δρόμο. Τα Πρωταθλήματα των μικρών κατηγοριών η Βουλιαγμένη τα σαρώνει επί πολλά χρόνια κι οι εθνικές ομάδες μας βασίζονται κατά εντυπωσιακά ποσοστά στα παιδιά της. Από την άλλη, μην πούμε πάλι ποιος, φτιάχνει ομάδες αγοραστές εκεί στον Πειραιά κάτω και δημιουργεί και στο πόλο κατεστημένο, που στην Ελλάδα έχει μεγάλη πέραση, αλλά στην Ευρώπη μηδαμινή.
Δουλεύουν, παράλληλα με τη Βουλιαγμένη, πρώτα τα Χανιά του Βλαζάκη κι η Χίος του Μπράσκο Κατά, ο Πανιώνιος, το Φάληρο, ο Ηρακλής κι ο Τρίτων τα τελευταία χρόνια, αλλά κι η Γλυφάδα που αναφέραμε, ο ΠΑΟΚ κι ο Νηρέας ενδιάμεσα, σε χαμηλότερες όμως ταχύτητες. Τον Γιαννουρή στην Εθνική μόνο ένα εξάμηνο τον αφήνουν, κι ας έρχεται μαζί το πρώτο μεγάλο ευρωπαϊκό μας πλασάρισμα. Οπως κι ο Βαγγέλης Ρούπακας, ο καλύτερος στην προπονητική μαθητής του, ο Γιαννουρής, φεύγει για την Ιταλία και τη Γαλλία κι ο Ρούπακας βρίσκεται στην ισπανική Μπαρτσελονέτα, σ' εποχές αμφότεροι που η φράση «έλληνας προπονητής στο εξωτερικό» σε οποιοδήποτε άλλο άθλημα ισοδυναμεί με το ανέκδοτο «αλβανός τουρίστας». Παίρνουν κι οι δύο Κύπελλα, Ιταλίας και Ισπανίας αντίστοιχα...

Εδώ πάλι, μέσα, μία από τα ίδια: μονοκρατορία του ενός, όπως στο ποδόσφαιρο έτσι και στο πόλο, πριν από λίγα χρόνια επανάσταση ολόκληρη των πολιστών της Εθνικής εναντίον ανθρώπων και τρόπων παρωχημένων εσαεί, οικειοποίηση των όποιων επιτυχιών των συλλόγων - αλλά και των παιδιών από την παραγωγή των ομάδων - αδιάντροπη και προκλητική, αντί προς τα μπρος, όλο και προς πιο πίσω. Με αποτέλεσμα η Εθνική Ανδρών, η πιο επιτυχημένη Εθνική όλων των σπορ στην Ελλάδα, με αλλεπάλληλες παρουσίες μόνο αυτή σε τόσους Ολυμπιακούς Αγώνες, τώρα στην άκρη πια του χάρτη, στα λίγα να αρκείται. Κι οι γυναίκες, όσο κρατάει η δουλειά των συλλόγων που λέμε, στην κορυφή του κόσμου, αλλά με μέλλον κι αυτές πια αβέβαιο και σκοτεινό. Στη Σαγκάη οκτώ από τις δεκατρείς παίκτριες είναι της Βουλιαγμένης, πρωταγωνίστριες και παγκόσμιας πια φήμης.

Αλλά, είπαμε, με τα ψέματα δεν γίνεται, δεν μπορεί να γίνει. Κι όσο γίνεται, όταν ο εχθρός είναι εντός των πυλών, όταν η νοοτροπία του πανελλήνιου νεοπλουτισμού διαλύει τα πάντα, ψυχές, δομές και κόντρα στο ρεύμα υγιή συστήματα, η βαλίτσα των μεταλλίων, των εκτός της χώρας μας επιτυχιών, δεν πάει, δεν πρόκειται να πάει μακριά. Αύριο-μεθαύριο κι οι γυναίκες μας θα βρεθούν στη μοίρα των ανδρών μας, από τα ψηλά στα χαμηλά, από τα χρυσά στο τίποτα.
Αν οι άνθρωποι που τώρα μαθαίνουν και χαίρονται για κάτι που εδώ γύρω μοιάζει να πηγαίνει καλά, δεν πλησιάσουν τον χώρο με διαθέσεις αντίθετες των μέχρι τώρα άρρωστων συμπεριφορών τόσων παραγόντων, γονέων και παιδιών, τότε το πόλο μας πολύ δύσκολα θα συνεχίσει να μας χαρίζει χαρές, να φωτίζει το γενικότερο αυτής της στραβής μας εποχής σκοτάδι. Κι όταν πια πέσουν κι οι τελευταίες αντιστάσεις στους θύλακες της ταπεινοφροσύνης, του υψηλού ήθους και νόου-χάου - σαν τις λευκές μύγες μες στο μαύρο μας γάλα - ανθρώπων και προπονητών, τότε κανείς δεν θα 'χει όπως εδώ τώρα την ευκαιρία να μας ξαναθυμηθεί.
Αλλωστε, τα κάστρα από μέσα πέφτουνε. Ποτέ από έξω.

Ο ποιητής Σωτήρης Κακίσης υπήρξε πολίστας της Γλυφάδας, του Ολυμπιακού και της Βουλιαγμένης